سیاست فرهنگی دولت فقط درحرف است نه درعمل

سیاست فرهنگی دولت  فقط درحرف نه درعمل

ازانجائیکه افغانستان به حیث یک کشور که تازه میخواهد دموکراسی را به آزمون گیرد، راه درازی را درپیش دارد وهم چنان مشکلات متعددی فرا روی این دموکراسی نوپا به عنوان سد راه قرار گرفته اند، ازانجمله سیاست ناکام فرهنگی دولت درقبال ارزشهای فرهنگی ملیت های ساکن درکشور که روزانه فاصله میان دولت ملت را افزایش داده وباور مردم را نسبت به آینده این پروسه کمرنگ ساخته است.

درست هشت سال قبل برای تمامی اقوام ساکن افغانستان وعده داده شد که بخاطر تقویت وانکشاف زبانهایشان پروگرام های موثری را طرح وجامه عمل میپوشانند که این موضوع حتی درقانون اساسی یعنی وثیقه ملی تسجیل شد، اما سیاست های بعدی حکومت بخاطر نهادینه شدن این موضوع هیچ اقدام عملی را از خود نشان نداد. مردم که بعداز سپرقراردادن سینه بهترین جوان خود بخاطر استقرار صلح وامنیت وتحقق عدالت  اجتماعی اینک به این نتیجه تلخ پی میبرند که حکومت شان نه تنها به ارزشهای ملی وفرهنگی شان احترام نمیگزارد که حتی خورده فرهنگ  ها درحال ازبین رفتن است. امروزه حتی قلمبدستان اوزبیک تبار درکشور درست نمیتوانند به زبان مادری تکلم نمایند چه جای که توانائی نوشتن    به زبان مادری را داشته باشند. این حقیقت تلخ شاید، بگوش سطحی نگر ها ومعامله گران یک پدیده عادی بوده باشد اما کسانیکه افتخارات بزرگ فرهنگی را در تاریخ نسل بشری از خود به میراث بردند،این مسخره گی رانمیپذیرند وتاب وتحمل حق  تلفی ها را نخواهند داشت وبرعلیه این بی عدالتی وفرهنگ ستیزی مبارزه خواهند نمود، زیرا اصل براین است که حق داده نمیشود بل گرفته میشود. اگر دیروز درآوان تصویب قانون اساسی این وعده دروغ برای اقوام افغانستان داده میشود که از داشته های فرهنگی وزبان هایتان  حفاظت میشود و دولت مکلف به تقویت ورشد داشته های فرهنگی شماست که متاسفانه درپهلوی سایر قانون گریزی ها، به این باور مردم هم بازی میشود، غیر قابل تحمل است ویک حرکت فرهنگی تمامی قلمبدستان را در زمینه میخواهد. زیرا یک ملت زمانی زنده میماند که فرهنگش زنده بماند، حکومت با این اقدام خود میخواهد که یک ملت بی هویت که فاقد ارزشهای فرهنگی مانند شمپازی ها را داشته باشد ویک ملت مرده که فقط خوردن ونوشیدن را سرلوحه مرام زندگیش قراردهد. پس این حکومت با چنین سیاست های ناسنجیده خود در دراز مدت چه میخواهد؟ آیا بازهم  ادامه تنش ها وبدبینی های گذشته که تا امروز داغ از جبین ملت برطرف نشده وهنوز اشک از چشمان مادران پاک نشده است را میخواهد؟ ویا هم با حرکت های حساب شده، میخواهد مرهمی بگزارد بر دردهای دیرین باشندگان این مرز وبوم؟ سیاست اولی به گواهی تاریخ، نتائج ناگواری را درقبال سرنوشت ساکنین این سرزمین ببار آورده است. اکنون ملت چشم امید به گزینه دوم دوخته اند واز گذشته سیاسی، دست اندر کاران سیاست، سخت متنفراند واین نفرت را نسل درنسل برای بعدی ها انتقال میدهند. سیاست های فاشیستی که یک قوم را بر علیه یک قوم دیگر برمی انگیخت و نفع معامله به سود چند تیکه دار قومی بود، دیگر بحال ملت سودمند نیست، این ملت هم توقع تجربه چنان سیاست های ناکام گذشته را ندارد بل از دولتمردان میخواهد با گرایش کلی به قانون اساسی وسایرقوانین عادی کشور بتوانند در راه تحقق وحدت ملی با درنظر داشت ارزشهای گونه گون فرهنگی وملی تمامی ساکنین این دهکده برآمده از متن حوادث را احترام بگذارند وپروگرام های موثری بخاطر تقویت وانکشاف ارزشهای فرهنگی را طرح وگام های عملی درین راه بگذارند تا باشد که با این حرکت مثبت از یکطرف عوارض جانبی بد بینی های گذشته وخاطرات تلخ سیاست حذف را از بین ببرند واز دیگر سو، این نوع حرکت ها گامی های باشند بسوی قانونمداری. در زیر چنین یک بیرقی است که تمامی اقوام وملیت  های  ساکن درکشورخود را در آیینه قدنمای بنام دولت ببینند ودیگر احساس بیگانگی از سیاست های فرهنگی دولت را در اذهانشان نپرورانند.هرچند تقسیم قدرت سیاسی دراواخر به شکلی، نوید خوبی است که بعضی از برداشت های منفی مردم را درقبال سرنوشت قدرت سیاسی برطرف ساخته اما گام های عملی نهادینه شدن این موضوع هرچه بیشتر وخوبتر برداشته شود تا آرزوهای برحق وخواسته های مشروع تمام ساکنین این مرزوبوم برآورده  شود وما شاهد یک کشور متشکل از گل های رنگارنگ با داشته های فرهنگی متفاوت اما باهم آشنا، باشیم وبرادر وار پهلوی هم به زندگی آبرومندانه ادامه دهیم.

به امید سپیده دمی که با طلوعش، ابرهای سیاه تاریک اندیشی، از دیار ما رخت بندد وما هم بتوانیم دمی به آسایش بدور از گزند حوادث روزگار به زندگی مان ادامه دهیم.